Ne öğrendin tüm bu yaşadıklarından?

Benim de günüm geldi üzerime bu bedenimi giyip, ben de insan oldum.

Yeryüzüne indim, var olan hayatların içine doğdum.
Mutluluk, sevinç gözyaşı olup o insanların duygularına dokundum.
Onların hayatlarında kendime bir yer açmak için çocuk aklımla sürekli çabaladım.

Zaman eşlik etti bana, ben de zamanla büyüdüm.
İnsanlarla karşılaşıp, onlarla ilişkiler kurdum, bilmediğim duygularla, düşüncelerle tanıştım.

Dünya sahnesinde sergilenen büyük oyunda ben de performansımı sergilemeye başladım.

Sevilmek, kabul görmek, alkışlanmak istedim.

Kendimi sevmeyi, başarılarımı alkışlamayı ise önemsemedim. 

Kendilerini onaylayamayan insanlara kendimi onaylatmak için çabaladım. 

Kendimi onaylamaya ise hiç çalışmadım.

Duyguları merak ettim, onları tatmak istedim, zihnimde biriken dünün tortuları yüzünden kendimi hep durdurdum.

Onları dolu dolu yaşamak, hissetmek için kendime hiç izin vermedim. 

Onları hep bastırdım, yarım bıraktım, onlardan korkup kaçtım.

Başkaları için değerli olmak istedim kendime hiç değer vermedim.

Kendimle yalnız kalmaktan hep kaçtım, sürekli kalabalıklara karıştım. 

Kendime yaklaştıkça, kendimden daha çok uzaklaştım.

Kararlar aldım, seçimler yaptım, sonuçlarını ise üstlenmedim, topu her zaman hayata, kadere attım.

Yaşamla bütünleşmek istedim, kendimle bütünleşemedim.

Mutlu bir hayat yaşamak istedim, kendime neyle mutlu olduğumu hiç sormadım.

Adına hayat denilen bu keşif yolculuğunun biteceğini hiç aklıma getirmezken, ben de bir gün, tıpkı benden öncekiler gibi yolculuğumun sonuna ulaştım.
Ben diye bahsettiğim bedenim toprakla sarmalanırken, dünya’nın kenarından sonsuzluğa yuvarlandım.

“Ne öğrendin bu deneyiminden?” diye bana sordular.

Yaşadığım hayat gözlerimin önünden aktı geçti o anda…

Sessizce izledim olanları, sadece sustum, yutkundum, bir türlü konuşamadım!

Haşim Arıkan