Kendim için bugün farklı bir yol seçsem diyorum.
Bugün her gün sergilediğim normallik gösterilerimi sergilemesem.
Yani olmam gereken olmasam.
İyi olmak adına bir şey yapmasam.
Bugün sadece yaşasam.
Benim için en iyi olduğuna karar verdiğim şey yerine, ne olacaksam bugün onu olsam.
Ne yapacaksam onu yapsam.!
Kısacası bugün bir şey için yaşamasam.
Sadece kendimle uyum içinde kalsam, kendimle barışık olsam.
Doğru olma ya da insan olma seçenekleri arasında sallanıp durmasam.
Keşke yaşam diye kendime seçtiğim yol, hiç bir yolumun olmaması olsa.
Tek alışkanlığım ise hiç bir alışkanlık edinmemek.
Sürekli dünün planlarında pişmiş bayat başarılarlarla dolu bir hayatı yaşamaya çalışmasam.
Her zaman mükemmel olmaya çalışmak ne kadar yoruyor insanı!
Hayatı hep planladığı gibi yaşamaya çalışmak.
Hiç öyle olmadığı halde, gerçekten öyle olduğunu hayal etmek için çabalamak.
Hayatı yaşamak yerine, sürekli onu analiz etmeye çalışıyorum.
Sanırım en büyük hatalarımdan biri de bu.
Oysa gerçekler onlar hakkında konuşurken bile değişiyor.
Neyin sonsuza kadar anlamı var ki?
Hiç bir şey yarın bile bugünkü anlamını taşımıyor.
Şu an bu yazıyı yaşarken düşündüklerim, daha sonra bu yazıyı okurken düşüneceklerimden daha doğrudur diyebilir miyim?
Aynı şeyleri tekrar tekrar yaşamak yerine, farklı deneyimler yaşamayı daha çok arzuluyorum!
Garip olansa beklenmedik, farklı şeyleri ancak hata yaptığım zamanlarda yaşayabiliyor olduğum.
Sanırım ben hatalarımı dinlediğimde büyüyorum.
Hata yaptığım zamanlar galiba, ben daha çok ben oluyorum.
Hata yaptığım zamanlar galiba, ben daha çok ben oluyorum.
Ben bugün hata yapmaktan korkmuyorum.
Ben bugün, kendimi kendime satmak için bir şey yapmak istemiyorum.
Bugün, bir gün daha verildi bana!
Hissetmek, görmek, duymak, dokunmak, okumak, koklamak, paylaşmak, sevgi ve mutluluk için, bir gün daha.
Ben bugün, bir gün daha hayattayım.
Olmayanları düşünüyorum...
3 Mart 2013
Haşim Arıkan
Esin kaynağı: Kendime notlar – Hugh Prather
