Sen de herkes gibi hem sırtındaki yüke neden olan, hem de o yükü taşıyansın!

Ne tuhaftır aslında!

Hem yaşamla uyum içinde akıp gitmek ister, hem de yaşamla sürekli inatlaşırsın!
Sırf istemediğin için kendini ne çok şeyden mahrum bırakırsın!

Hayatın akışı gitmeni gerektirir, sen tutunacak bir şeyler bulur onlara bağlanırsın.

Yolcusu olduğun yol senin seçimlerine göre sürekli değişir, sen inatla sana yol gösterecek sabit bir harita ararsın.
 
Sözün özü dostum,
Sen de her insan gibi, anladığın, düşünebildiğin kadarsın.

Kendinin hem sahibi, hem de kendine teslim olansın. 
Hem sırtındaki yüke neden olan, hem de o yükü taşıyansın!

Geçmişindeki ezberlediğin hangi sahneleri benimle de oynamak istiyorsun?

Kimim ben? 
Nelerin toplamıyım?
Geçmişim de, bilinç altımda neler gizli?

İlişki dediğimiz şey birbirimize karşı oynadığımız bir oyun mu?

Senin benim hikayemdeki rolün ne?
Rolünü sen mi seçiyorsun?

Yoksa ben mi karar veriyorum bu role?

Neler geçiyor aklından beni gördüğünde?
Zihnindeki hangi düşüncelerle süzüyor, biçimlendiriyor, tanımlıyorsun beni?

Acaba hayat kendine müdahale edilmesine ne kadar izin veriyor?

Kimi dokunmak istiyor hayata.
Kimi hayatın gösterisine gözlerini kapatıyor!

Acaba hayatın içinden gözlerine yansıyanları bir illüzyon olarak kabul edenler mi hata yapıyor? 

Dünyanın gerçeklerini, kendi ideallerine benzetebilmek için hayata müdahale etmeye çalışanlar mı?

Peki hayat kendine müdahale edilmesine ne kadar izin veriyor?

Birileri ona müdahale ettiği için mi değişiyor?

Yoksa bir değişim istediğinde bunu gerçekleştirmesi için birilerini o mu seçiyor?

Yanına mı gelsin? Kendi yoluna mı gitsin?

Eğer gerçekten seviyorsan,
Kim olduğunu, sözlerinden değil, senin gözlerinden öğrenmesi için yardım et ona.

İzin ver, o senin onun için zihninde yarattığın şablona tam oturmasın!
Hayata özbenliğiyle dahil olabilmesi için destek ol ona.

Kendi hayatında yaşamak isteyip de yaşayamadıklarını onun hayatında yaşamaya, kendi çocukluğunu onun çocukluğunda onarmaya çalışma!

Aşk istediği zaman geri dönebilir miydi?

Kapının çalan zilini duyunca seslendi mutfaktan, elindeki poşetleri mutfak masanın üzerine bırakırken. 

- Geliyoruuuuuum...

Az önce siparişlerini getiren marketin çırağının yine ona para üstünü vermediğini hatırladı. 

- Yine unuttun değil mi bana para üstünü vermeyi?

Gülümseyerek açtı kapıyı. 

Kapıyı açmasıyla birlikte, onu karşısında görünce kala kaldı kapının önünde. İnanamadı, inanmak istemedi onu karşısında gördüğüne. Bilemedi o an da ellerini nereye koyacağını… Bilemedi o an da hangi tarafa doğru bakacağını… İki eli de fazla geldi ona. Sol eli kapının pervazına tutunmaya çalışırken, sağ eli önce yanağında sonra alnına doğru dökülen saçlarında dolaştı amaçsız, şaşkın bir halde! Bakışları kah yere kaydı, kah onun gözlerine takıldı. Yaşadığı şokun içinde hapsoldu kaldı bir süre kapının önünde, sessizce….

- Neden geldin?

Hepimizin içindeki duyguların cümlelere dönüşmeye ihtiyacı var.

Farkında mısın?

Yaptığımız sohbetlerde, karşımızdaki insana yönelttiğimiz her soru, aynı güce ve aynı etkiye sahip değil! 

Sohbetlerimizde hepimiz aslında, bilerek ya da bilmeyerek, iki farklı tipte soru kullanıyoruz!

Ya yatay sorular sorarak, öğrenmek istediğimiz düz bilgileri karşımızdaki insandan alıyor, onunla yüzeysel bir ilişki kurup, birbirimizin duygularına hiç dokunmadan sohbet ediyoruz.

Ya da karşımızdakine dikey sorular yöneltip, onu kendi derinlerine, kendi duygularına doğru bir keşfe çıkarıyor, kendi gerçeklerine ulaşmasına aracı oluyoruz. 

Bu sayede aslında hem onu daha iyi ve daha yakından tanıyor, hem de onun kalbine dokunabilme şansını elde ediyoruz. 

Hayattaki bir çok şeyin, senin etrafına ördüğün o ağlara takılıp sana ulaşamadığının farkında mısın?

 

Artık kabul edebiliyorum! 

Evet, aldığım o ilk darbe bugünkü benin mayasıydı!

Her şey benim için tattığım o ilk acıyla birlikte başladı!

Bir acıyı, bana bir daha yaşatmamakla  görevli zihnim, bu ilk acıyla birlikte hemen hareket geçti.

Onu bir daha yaşamam için, bundan sonra uygulamam gereken davranış stillerini benim için belirledi, bana yapmam ve yapmamam gerekenler için bir liste hazırladı. 

Ve ben onları içselleştirene kadar, beni hep ikaz etti, bana onları sürekli hatırlattı…

Ben olmadan biz olamaz ki insan!

Hayata karşı bir zarafeti, bir edası, bir duruşu olmalı değil mi insanın?

Ruhunun kendine has, kendine özgü, doğal bir üslubu, bir dili.
Hayata, isyan ve öfkenin dışında verebileceği kendine has şefkatli, samimi cevapları…

Her şeye rağmen yine yeniden gülümseyebilmeli, yenilse de, kaybetse de bir daha denemeye cesaret edebilmeli değil mi insan?

Hayatı, insanları yine yeniden sevebilmeli...

Kalplerin fısıltılarını duyabilmek için korkmadan, endişelenmeden başkalarına kalbiyle sokulabilmeli, 
Kalbini başka kalplere sevgiyle yaslayabilmeli…

Sevgili Nazım Hikmet ’in de dediği gibi;
"Kırdaki tek başına duran bir ağaç değil, ormandaki bir ağaç olabilmeli. 

Bütün ormanın ahenginde, hem o ahengi tamamlayarak hem de ferdiyetinden hiçbir şey kaybetmeyerek hayatı yaşayabilmeli,

Orman onu, o ormanı güzelleştirebilmeli…"

Haşim Arıkan

Fotoğraf: Pexels / Kampus Production

 

Hayatta acaba hangi ruh haliyle seyir ediyorsun?

Farkında mısın?

Hayatta acaba hangi ruh haliyle seyir ediyorsun?

Hayatını yaşadıklarının mı yoksa yaşayamadıklarının mı hakimiyetinde yaşıyorsun?

Yaşadıklarının çok daha fazlasını yaşamayı hak ettiğini mi düşünüyorsun?
Yaşadıkların sana fazla geldiği için mi bu kadar yorgunsun?

Yaşayamadıkların mı sebep oluyor hayata daha sıkı tutunmana?
Yaşadıkların yüzünden mi hayata sürekli sırtını dönüyorsun?

Hatıralarının mı, hayallerinin mi yankıları duyuluyor daha çok zihninde?

Şu an nerede olduğun, nelere inandığın mühim!

Kendi gerçeğine ulaşmak istiyorsan zaman zaman dağılmaktan korkma!

Hayatındaki eksik parçaları bulabilmek için ara sıra kaybolmaktan!

Hafızanın dehlizlerinde kaybolup, kör noktalarında dağılmadan, bulamıyor ki insan kendini…

Yaşamında bir fark yaratabilmen için, yeni bir şeyler öğrenmen gerekiyor unutma…

Fikirlerini sormayacağın insanların, seni yargılamalarına takılma! 
Seni anlamadığını bildiğin insanlarla tartışma!

Duyduğun cümlelerin çöllerinde kaybolma!
Herkesin geçmişi, üslubu, lügatı farklı, unutma…