İkimizin de sessizliğinde benzer itiraflar saklı!

Ben de senin gibiyim.

Sessiz görünüyor olsam da, benim de düşünceler bir nehir gibi akmaya devam ediyor sürekli zihnimde.

Aynı gökyüzünün altında, farklı bedenlerde, benzer mücadeleyi veren iki yalnız varlığız biz seninle. 

İkimizin de sessizliğinde benzer itiraflar saklı!

Ben de küsüyorum çoğu zaman dünyaya, kendini her zaman beni mutlu etmeye adamadığı için. Ben de çoğunlukla kendimi büyük bir kalabalığın ortasında, yalnız ve terk edilmiş gibi hissediyorum.

Sanki;
Işığın ya da karanlığın olmadığı anlamsız bir boşlukta.
Yok olmayan ama yerinde de durmayan tuhaf bir sisin ortasında,
İsteyerek sürdürülen bir sürgünün yalnızlığı bu yaşadığımız.

Ben de içimdeki güçlü duyguları ustaca bastırıp, onları yok sayıyorum.
İnatla gerçek olmayan şeyleri gerçekleştirmek için sürekli mücadele ediyorum.
Uzanıp alınmamış, tatmin edilmemiş duygular düzeyinde yaşayıp, iyileşmelerine izin vermediğim yaralarımı yorgun şefkat anlarımla tımarlıyorum.

Suçluyum ben de aslında;
Yaşadığım bu çaresizlik duygusunun bana öğretilmesine izin verdiğim için,
Hissetmediğim bir hayatı yaşadığım ve buna razı olduğum için,
İçimdeki ben' i cesurca ortaya çıkarmak, sergilemek yerine, inatla, olmadığım, benden beklendiğine inandığım birine kendimi benzetmeye çalıştığım için.

Elde edebileceğim ya da yok edebileceğim tek mutluluğun, kendi mutluluğum olduğunu bir türlü kabul etmediğim için,
Kendi mutluluğumun asıl itici gücünün, “ben” olduğumun hala farkına varamadığım için,

Mutlu olma cesaretini bir türlü gösteremediğim için…

Haşim Arıkan

Fotoğraf: Pexeis / Cottonbro Studio