Acaba ne kadar oldu, olmayalı?

Bugün kendimi kimseyle kıyaslamasam diyorum…

Ne kadar yol aldıklarını bilemediğim hayatlarla, aynı çizgide yürümek için kendimi bu kadar zorlamasam!

Onların elde ettiğini düşündüğüm başarılar, benim içimde bir eksikliğe yol açmasa!
Gülümseyen fotoğraflarla karşılaştığım da, kendi mutluluğumu sorgulamasam!
“Ben neden böyle değilim?” yerine,
“Ben nasılım?” diye sorsam kendime.

Kendimi aslında varolmayan bir yarışın içine hiç sokmasam.

Sorsam kendime;
Benim gerçekten kendimi birilerine kanıtlamaya ihtiyacım var mı?
İnsan hiçbir ödüle koşmadan, hayatı olduğu gibi yaşayamaz mı?

Yavaş yürümek,
Yanlış yollara girmek,
Bazen de durup biraz nefeslenmek,
Benim de hakkım!

Ben her zaman aynı tempoda koşmak zorunda değilim!

Ben kimsenin hikayesine yetişmek zorunda da değilim!

Belki de sadece kendime yetişmeliyim!
Bir şeyleri yaşamamak uğruna yorduğum ruhumun, biraz dinlenmesine izin vermeliyim!

Yıllardır beni takip eden, “olmam gerektiğine inandığım kişi” ile artık vedalaşabilmeliyim!

Ben artık kendi gözlerimle, kendi saf bilincimle bakmak istiyorum kendime.
Kendimi daha iyi duymak için susmak istiyorum!

Ben artık hayatımı başka bir hayatla kıyaslamadan yaşamayı seçiyorum.
Başkalarının ışığında yaşamak değil, kendi gölgemde dinlenmek istiyorum!

Başkalarının ışığı mı, benim gölgem mi bana daha iyi gelecek düşünüyorum…
Düşünmek zor değil aslında, düşünememekte bütün mesele, biliyorum…

Haşim Arıkan

Fotoğraf : Unsplash / We are: The Chaffins