Sebepsiz yere kendine kaçmaz ki insan!

Bu aralar ne çok ihtiyacım var yalnız kalmaya…
Herkesten, her şeyden biraz uzaklaşmaya…
Kendimle baş başa, sakin, huzurlu gezintiler yapmaya… 
Tartışmadan, yargılamadan, kendimi anlamaya…
Kendi varoluşum için hala başkalarının onayını aramamaya…
 
Bu aralar ne çok ihtiyacım var sessizliğe…
Kendimle yürekten konuşabilmeye…
Zihnimdeki geçmişe, yüreğimdeki sevgi ve şefkatin değmesine…
Geçmişin anlamlarını bugünkü bilincim yenilerken,
Yüreğimin yeninin heyecanı ile titremesine…
 
Bu aralar ne çok ihtiyacım var dinginliğe…
Yaşadığım hayattan yorulan ruhumu, bedenimle yeniden bir araya getirmeye…
Hiç bir şeye yetişmek için acele etmemeye…
Hiç bir şeyi oldurmak için mücadele etmemeye…
Hiç bir şey için kendimi zorunluymuş gibi hissetmemeye…
 
Bu aralar ne çok ihtiyacım var kendime...
Sanki onunla ilk defa karşılaşıyormuşuz gibi, onu dünsüz, ön yargısız görebilmeye…
Ona olan sevgimi, inancımı, güvenimi yüreğimde yoğun bir şekilde hissedebilmeye…
Kendimi güçlü göstermeye çabalamak yerine, kendimi gerçekten güçlü hissedebilmeye…
Kendimi hiç bir şey için eksik, yetersiz görmemeye…
Hak ettiğim değeri kendime vermeye…

Bu aralar ne çok ihtiyacım var,
Korkmadan, utanmadan, saklanmadan içimden geldiği gibi yaşayabilmeye...
Kendi mutluluğum için kendimi harekete geçirebilmeye…
Mutlu olma cesaretini gösterebilmeye…
 
Bu aralar ne çok ihtiyacım var!

Sevgiye,

Olduğum gibi sevilmeye,

Koşulsuzca sevildiğimi hissetmeye...
 
Haşim Arıkan

Fotoğraf : Pexels /  Nathan Cowley