Hadi...

Yalnız kalıp, düşünmeye ihtiyacı olduğu zamanlarda hep yaptığı gibi, bağcıklarından birbirine bağladığı sandaletlerini omuzuna asmış, yalın ayak yürüyordu o küçük limanda. Ilık bir bahar akşamında, yine yeniden tek başına. İçinde hissettiği şey ise her geçen an biraz daha büyümekte olan bir boşluktu. Çok uzun zamandır içini dolduran o yoğun çoşku sanki gitgide daha büyük bir hızla boşalıyordu. Kısa bir süre önce sonra eren ilişkisi, ona göre, hayatında bugüne kadar isteyerek sahip olduğu en güzel şey olmuştu.

Yalnız zamanlarının en büyük şahidi, o eski iskeleye gelince durdu. Yavaşça kenarına oturdu. Ayaklarını denize doğru sallandırdı. Bu iskeleye her gelişinde, her zaman yaptığı gibi. Deniz ise, ayaklarını ona doğru uzatırken, hafif hafif kıpırdanıyordu. Sanki onun, gördüğün de dayanamadığı yalnızlığına çare olabilmek istiyordu bu defa. Bu umutla, önce yavaş yavaş titredi, ardından hafif hafif dalgalanmaya başladı, sonunda usulca dokunmayı başardı ayak parmaklarına. Ayak parmaklarını değen suyu hissedince, çok uzaklara doğru diktiği bakışlarını denize doğru çevirip gülümsedi ona. Bunu gören, hafif hafif esmekte olan rüzgar da, o an da eşlik etti denizin ona keyif veren bu çabasına. Bir anda dile geldi. Arkasından ona doğru yavaşça seslendi. Rüzgarın sakin ve huzur veren sesini bir tek o işitti, o gece.

“Hadi” dedi rüzgar. “Boz bu güne kadar öğrendiğin tüm ezberleri. Sil beynine kazıdığın, sana acı ve üzüntüden başka hiç bir şey vermeyen bütün herşeyi. Şu an içinde hissettiğin şey “boşluk” değil, seni dinlendiren kısa süreli bir “sessizlik” olsun. İçini kaplamakta olan şey “umutsuzluk” değil, sana güç veren bir “sükunet” olsun. İçindeki hiç bir şey mahvolmamış, hepsi sadece bir süreliğine durmuş olsun.

Aşk kapını yeniden çaldığında karşısında yepyeni bir sen bulsun."

01 Ağustos 2008
Haşim Arıkan