Kendini bu dünyada yalnız düşünebilir misin?
Seni gören hiç kimse yokmuş gibi yaşayabilir misin?
Sana öğretildiği için yıllardır tekrarlayıp durduğun her şeyi unutup, yaşadıklarına onları sanki ilk defa yaşıyormuşsun gibi heyecanla, coşkuyla yaklaşabilir misin?
Senden başka hiç kimsenin asla sana veremeyeceği şeye sahip olabilir misin?
Kendini, sadece bireysel beyninin düşünceleriyle sen yaratabilir misin?
Kaynağı sen olan arzuların peşinden koşabilir misin?
Ödüllerini kendine, sen verebilir misin?
Seni gören hiç kimse yokmuş gibi yaşayabilir misin?
Sana öğretildiği için yıllardır tekrarlayıp durduğun her şeyi unutup, yaşadıklarına onları sanki ilk defa yaşıyormuşsun gibi heyecanla, coşkuyla yaklaşabilir misin?
Senden başka hiç kimsenin asla sana veremeyeceği şeye sahip olabilir misin?
Kendini, sadece bireysel beyninin düşünceleriyle sen yaratabilir misin?
Kaynağı sen olan arzuların peşinden koşabilir misin?
Ödüllerini kendine, sen verebilir misin?
En büyük mutluluğu, hazzı kendinden aldığın bu ödüllerden çıkartabilir misin?
Sen kendini sevebilir misin?
Sen herşeyinle sadece sen olabilir misin?
Sen kendini sevebilir misin?
Sen herşeyinle sadece sen olabilir misin?
Sen kendine yetebilir misin?
Bunun gerçek olduğuna inanabilir misin?
09 Temmuz 2009
Haşim Arıkan
10 yorum:
ama sende çok zor sorular soruyosun:)
hımmm gelelim soruya ama öncelikle senin soruna cevap verebilmem için senin benim şu sorularımı cevaplaman gerekeri:
1-gerçek nedir?
2-ben diye tanımladığımız nedir?
bunlara bi cevap bulduğumuzu varsayalım. O zaman:
önce gerçek beni bulmalıyız. Çünkü içimizde birbirinden bağımsız, hatta bazen birbirinin tamamen zıttı benler dolanır durur. (buarada postun resmi harika olmuş).bunlardan hangisinin gerçek olanı olduğunu bilmeliyiz.
3-bulduk diyelim gerçek beni, bütün evrene rağmen, onun direktiflerine göre yaşabilmenin acısı ve yalnızlığına dayanbilecekmiyiz? karar vermeliyiz.
eh bunlar da benim fikirlerim. sorarsan yapabilir misin sen diye, yapabildiğim kadar ile yapmaya çalışıyorum, çooook zor oluyor, ve tamamen yapamıyorum, yapabilmek istermiydim: kesinlikle:)
kim kendi kendine yetebilir ki
katilyorum mu demeliyim, düsüncelerime tercümen oldugunuz için tebrikler mi, teşekkürler mi? bilemedim.
kendi adima içimdeki beni sürekli dinleyebilme lüksüne sahip olduğumu söyleyebilirm. ne yazik ki lüks.
cevrede kendini aradigini soylerken kendinden kacan o kadar cok kisi var ki. anlatamadigim yerde sizin blog linkini yolluyorum, tesekkürler demeliyim.
son kararim:)
İnsan kendini sevebilir ve sevmelidir de, diğerleri nasıl olacak?
İlk önce insan kendini sevmeli gerisi kendiliğinden gelir..
Çünkü hayat birşeylere üzülecek kadar uzun değil...
Kendini sevmeyen, başkalarını da sevemez; sevse de sağlıklı bir ilişki kuramaz değil mi?
insan bezen kendinden bile korkuyor.
Toplum ve insan ilişkisine yazılarınızda çok rastlıyorum .Toplumun; yani geleneklerin, ön yargıların vs... ve bunların sonucu olarak bireyde oluşlan korkularının kişiyi kısıtladığı, özgürlüğünü çaldığı adeta kalıplara tutsak ettiği bir dünyada yaşadığımızı düşünüyorsunuz yada bundan yani özgürlüğünüzün kısıtlanmasından çok büyük korku duyuyor olmalısınız . Şartlar ne kadar çetin olursa olsun , insan kendi olma yolunda ilerlemeli , gerek özgürleşerek gerek özümseyip uyumlaşarak .
Hayat boyu yaptığımız davranışlar hakkında sorduğumuz neden ve niçin sorularını cevaplayabilmenin en önemli şartı
kendi benliğimizin ve çevremizin farkına varmaktır.
"Seni diğerlerinden farksız yapmaya bütün gücüyle gece gündüz çalışan bir dünyada,
Kendin olarak kalabilmek,
Dünyanın en zor savaşını vermek demektir.
Bu savaş bir başladı mı, Artık hiç bitmez!.."
(Doğan CÜCELOĞLU-Savaşçı kitabından)
Sorduğunuz soruların hepsine açık yüreklilikler evet diyebilirdim....
Şayet bu yaşıma kadar yüklendiğim sorunluluklarım,yüklenen zorunluluklarım olmasaydı...
Şu anda kendimi sevmiyorum ama sorularınızı yapabilmiş olsaydım kendimi de sevebilirdim sanırım.
Yorum Gönder