Sevgi...

Okuduğum son kitabı da bugün bitirdim.
Bu okuduğum kaçıncı kitap acaba?
Daha okumam gereken kaç kitap var?
Sizler ne düşünüyorsunuz bu konuda?
Her okuduğumuz kitapta muhakkak eksik olduğumuz bir yönümüz daha ortaya çıkıyor değil mi?
Eksik yönlerinizle uğraşmaktan, tamamlanmış yönlerinizin tadını çıkarmaya fırsat bulabiliyormusunuz?
Sürekli devam eden bu değişimin sonucunda ne istiyorsunuz diye size sorsam cevabınız ne olurdu?
“MUTLU OLMAK” mı?

Büyük başarılar,
Toplumda kabul gören, beğenilen bir kişilik,
Bizi gördüklerinde gülümseyen yüzler,
Bizimle ilgili söylenen güzel sözler,
Yaşanan güzel ilişkiler,
……………………………….

Şimdi bu saydıklarımızın finalinde mutluluk olmadığını varsayalım,
Hangisi bir anlam ifade ederdi size bütün bu saydıklarımın?
Sonunda mutlu olmayacaksam, bana mutluluk vermeyecekse ne anlamı var başarıların, ilişkilerin, dostlukların, beğenilmenin.

Mutluluk her zaman bizim için bir hedef.
Peki ya diğerleri, huzur, sevinç, hüzün, kin, nefret………
Peşinden koştuğumuz ya da bizim peşimizde koştuğuna inandığımız duygular,
Hayatımızı bir cennete ya da cehenneme çeviren duygular,
Kaçmak veya ulaşmak için bütün enerjimizi harcadığımız duygular,

Ama içlerinde bir tanesi var ki,
O ne bir hedef olmalı ne de bir kaçış.
Tam tersine sürekli bizimle birlikte olmalı, birbirine kelepçelenmiş iki kişi gibi ya da bizi takip eden bir gölge gibi.
O öyle bir duygu ki , ona sahip olduğumuzda, -bütün bu farkettiğimiz eksikliklerimize rağmen- bize yanında mutluluğu da getiriyor.
Tahmin ettiniz değilmi? Onun “SEVGİ” olduğunu.

O, ana rahmine düştüğümüz anda gelip tam yüreğimizin ortasına yerleşiyor.
O, sanki alev alev yanan bir ateş, ne kadar çok beslersek o ateşi, o kadar çok ısıtıyor yüreğimizi,
Yüreğimizden taşıp gözlerimize kadar ulaşıyor en sonunda,
Etrafımızda her şey çok daha güzel gözüküyor gözümüze sevgiyle baktığımızda,
Hayat, insanlar,tüm canlılar,yaşananlar…………
Gülümseyerek başlıyor her yeni gün,
İlk başta kendimize sevgiyle bakıyoruz sabahları aynada.
Kendimizi yerden yere vurmak yerine, daha yumuşak cümleler seçiyoruz kendimizi eleştirirken.
Daha güçlü hissediyoruz kendimizi, daha sağlam duruyoruz, hayata karşı,
Eksiklerimizi düzeltmek için daha istekli oluyoruz, daha çabuk sonuca ulaşıyoruz sanki.

O, yüreğimizde alev alev yanarken,
Sanki duygular çok daha yoğun, dokunmalar çok daha bir lezzetli, dostluklar çok daha keyifli.
Hayatı daha hissederek, daha yoğun yaşıyor insan.
Etrafa gülümsemek için beyinden yüz kaslarına gidecek bir mesaja hiç gerek yok,
Sanki çevremizde canımızı acıtacak sözler azalıyor ya da artık o sözler canımızı acıtmıyor,
Ne kadar vermeye hazır olduğumuzu farkediyoruz, eski ufak hesaplar yaptığımız formülleri unutarak. Karşılık beklemiyoruz verirken bir şeyleri, paylaşmanın kendisinden büyük haz alarak.

Sizi bilmem ama şeçme şansım olsaydı eğer, ben; herşeyin bu kadar ortalığa dökülmediği yıllarda, -o zamanlar hepsinin bir ruhu olduğuna inandığım- eski bir konakta, Ömer Seyfettin, Halide Edip okuyarak, -kendisi siftah yaptıktan sonra gelen müşterisini siftah yapmamış komşusuna yollayacak kadar- birbirini düşünen ve seven insanlarla birlikte, menfaat ve egolar yerine sevgi ve duygusallık üzerine kurulmuş bir hayat yaşamak isterdim.

Yeni bir kitap almak, yeni bir film seçmek için girdiğinizde bir dükkana, yüreğinizin sesine de kulak verin lütfen, açlıktan bağırıyorsa , alevleri kesilmiş kora dönüşmüşse eğer, muhakkak sizin de yüreğinizi ısıtacak bir kitap, bir film, raflarda sizin onu seçmenizi bekliyor demektir.

Unutmayın siz onu yeterince besledikçe o da size çok daha mutlu, çok daha keyifli, canınızın çok daha az yandığı, iliğine kemiğine kadar emdiğiniz bir hayat sunacaktır.

“Sevmeyi ancak severek ögrenebiliriz “ İris Murdoch

06 Eylül 2004

Haşim A.