Çok çok azdı o zamanlar yeryüzünde adı insan olan canlılar.
Hepsi Adem ve Havva’dan olma birer çocuktular.
"Kardeştiler"
Sadece "İnsandılar"
Zaman akıp geçti büyüdüler.
Eşleştiler, çoğaldılar.
Anne oldular, baba oldular.
Dünyanın dört bir yanına dağıldılar.
"Dünya idi hepsinin tek vatanı."
Ama onlar kendilerini yaşadıkları topraklarla sınırladılar.
Sınırlar çizdiler, gruplar oluşturdular, isimler koydular, ülkeler yarattılar.
Millet oldular, ırk oldular, devlet oldular.
Oysa sadece insandılar.
Hepsi dünya vatandaşıydılar.
Ama zamanla bunu tamamen unuttular.
Her geçen gün birbirlerinden daha fazla uzaklaşmaya başladılar.
Birbirlerine yabancılaştılar, kardeş olduklarını tamamen unuttular.
Kendilerini başkalaştırıp, diğer insanları soyutladılar.
Bencilleştiler, hırslarının, düşüncelerinin kölesi oldular.
Görüş ayrılıklarına düştüler, olmayan sorunlar yarattılar.
Birbirlerine öfkelendiler, kinlendiler, kızdılar.
Sürekli güç, iktidar peşinde koştular.
En sonunda da şiddete sığınıp, silahlar ürettiler.
Korkularını kuşandılar.
Bu şekilde hiç kimsenin kazanma şansı yoktu ama, bunun farkına bir türlü varamadılar.
Yok ederek kazanırız sandılar ama aslında hep birlikte yok olmaya başladılar.
Sadece insan olduklarını unuttular.
Tek vatanları dünyayı, kardeş kanıyla boyadılar.
22 Ekim 2007
4 yorum:
Hep tüketmeye hep mahvetmeye bu dünyaya gelen ve bunu çok güzel yapan yaratıklarız. Söylenecek bie söz kalmadı artık...
sadece insandılar da önce kendilerini unuttular işte. önce kendimizi unuttuk kendi içimizdeki hayatı...
insandan bakabilmek dünyaya, en önceye koyabilmek insanı...
altı çizilmesi gereken değerlerden biri olmamalıydı.
Şair Rudyard Kippling'in eğer şiirindeki insanı anlatan dizeleri geldi aklıma!
*****
ve sonunda;
"işte o zaman içindekilerle birlikte bütün dünya senin olur hatta bundan daha da önemlisi sen bir insan olursun oğlum"
diyerek o çok güzel ifade edişi!
hepimizin büyük bir özlemi oldu gerçek insanı bulabilmek!
Yorum Gönder