Ve ben onları neden ve nasıl sevmediğimi hatırlamak istemiyorum.

Sohbetlerinin kolay kolay sona ermeyeceğini iyi bildikleri için, hepsi salondaki koltuklara -adeta- gömülmüş bir haldeydi. Bir yandan sigaralarını tüttürüp, bir yandan şaraplarını yudumlarken, uzunca bir aradan sonra yeniden birlikte olmanın coşkusuyla, saatlerdir durmaksızın konuşuyorlardı, -Cahit Sıtkı’ya göre yolun yarısını biraz geçmiş olan - dört genç kadın. Konu dönüp dolaşmış, bir süre sonra yine gelip geçmişe dayanmıştı çoğu zaman olduğu gibi...

“Düşündünüz mü hiç? Ne çok konuşuyoruz değil mi geçmiş hakkında? Bence bunun sebebi onu istesekte asla bozamıyor olmamız. Düşünüyorum da. Aslında onu değiştiremiyor olmamız çok daha iyi... Yıllar geçtikçe olgunlaşarak ona dönüp tekrar bakabilmek... Kendini kandırmadan... Hiç bir şey ummadan... Sadece... Evet sadece bakabilmek... Bence güzel olan, bizi sürekli geçmişe çeken şey kesinlikle bu...”

“Ben sana pek katılmıyorum bu konuda. Bence insan geçmişine dönüp baktığında çoğunlukla hatalarına takılıyor. Yapmış olduğu hataların bedelini de, şimdiki zamanda çektiği acıyla ödüyor. Çektiği acı ise, o yaşadıklarını ölümsüz kılıyor. Benim pek de memnun olmadığım, tuhaf bir döngü bu. Yapacak çok da fazla bir şey de yok. Belki de söylendiği gibi, tecrübe hanemize bir çizik atıp, kaldığımız yerden aynen devam edebilmeyi becerebilmek lazım...”

“Biliyor musunuz ben ne düşünüyorum bu konuda? Bence insan geçmişe dönüp baktığında en çok vermiş olduğu kararlara takılıyor. Ve bu gördükleri karşısındaki mutsuzluğunun esas sebebi de söylediği gibi, o zaman, o kararları verirken seçeneğinin az olması değil aslında, tam tersine seçeneğinin fazla olması. Onca seçenek arasında ne yaptığını bilemeden bir karar vermek zorunda kalıyorsun... Sonrası ise, verdiği bu karardan dolayı duyduğu, insana acı veren bir pişmanlık...“

Artık konuyu değiştirelim mi? Ne dersiniz? Çünkü ben geçmişimi hatırlamak, onun hakkında konuşmak istemiyorum. Yaşamış olduklarım, benim hayatta sevmediğim şeylerin tümünü ifade ediyor. Benim için. Ve ben onları neden ve nasıl sevmediğimi hatırlamak istemiyorum. Eğer kendime onları hatırlamak için izin verirsem, geçmişe tekrar dönmem gerekecek. Ve ben, o zaman kendimi bir kez daha tutabileceğimden emin değilim.

Hadi geçmişi artık bir kenara bırakıp , kadehlerimizi geleceğe kaldıralım. Geleceğimizin şerefine...”

Üçü de onun neden böyle konuştuğunu çok iyi bildikleri için sustular. Üçü de en azından onlar için özel olan bu gece de, onun yaşadıklarını hatırlayıp bir kez daha kocayıp, bir kez daha yorgun düşmesini istemedi.

Zaten hangimiz, hangimizin hayatta hangi yolları izlemek, hangi işleri yapmak, hangi acıları çekmek için seçildiğini biliyordu ki? İnsanın kendisinden başka kim, yaşadıklarının ona ne kadar yol aldırdığını fark edebiliyordu?

Çok kısa bir sessizlikten sonra, dört kadının kadehi, onları beklemekte olan geleceklerinin şerefine havada buluştu....

08 Kasım 2009