Onları gerçekten ben istiyorum, çünkü...

Farkında mısın? Sürekli bir şeyler düşünüyor, arzuluyor, istiyor ve belki de büyük bir kısmını da gerçekleştiriyorsun. Peki gerçekleştirdiklerin seni ne kadar mutlu ediyor? Onlardan ne kadar keyif alabiliyorsun? Söyler misin? Onları gerçekten de sen mi istiyorsun? Onları gerçekten de sen mi arzuluyorsun?

Onları isterken, hiç dönüp kendine bakıyor musun? Ya da hiç kendine soruyor musun? Gerçekten de onları ben mi istiyorum? diye. Onları gerçekten ben istiyorum. Çünkü....... nün devamını başkalarına değil, kendine getirebiliyor musun? Yoksa esas arzularının, isteklerinin, düşüncelerinin yerine, sürekli dıştan gelen motivasyonun için mi çalışıyorsun? Birilerine kendini kanıtlamak, birilerinin sana hayran olmalarını sağlamak ya da birilerini mutlu etmek için mi uğraşıyorsun?

Onların üzerine bir daha düşünmek ister misin?Onların hangilerinin gerçekten de kaynağı sensin? Hangileri senin bireysel beyninle ürettiğin, tamamen sana hizmet eden gerçek isteklerin? Diye.

Söyler misin? Onların hangilerini hiç kimseyle paylaşmasan, hiç kimseye anlatmasan bile, onu elde etmiş olmaktan dolayı kendini yine çok mutlu, yine çoşkulu,yine keyifli hissedersin?
Sence, insan kaynağı tamamen kendisi olan arzularını, düşüncelerini gerçekleştirdiğinde, onun hazzını, onun mutluluğunu, onun keyfini yaşamak için, onu birilerine anlatmaya, başkalarının da onayını almaya, başkalarının da şahitliğine ihtiyaç duyar mı? Yoksa sadece kendisinin biliyor olması bile onu mutlu etmeye yeter mi?

Öyleyse!

Hala insanın tamamen kendine ait arzuları, istekleri gerçekleştirdiğinde ulaşabileceği o inanılmaz hazza, o büyük mutluluğa, ben ulaştım diyebilir misin?
Sürekli peşinden koştuğun o arzuların, o isteklerin, hepsinin de gerçekten kendi arzuların, kendi isteklerin olduğunu söyleyebilir misin?

09 Kasım 2008
Haşim A.