Hiçliğe uyandım bu sabah.
İzin vermedim bugün dünyanın bana dokunmasına.
Sakin, dingin bir gün yaşamak istedim yalnız, kendimle başbaşa.
Zihnimdeki o her an kullanıma hazır sözcüklere hiç dokunmadım.
Özgür, hesapsız, kuralsız konuştum, belki de yıllar sonra yeniden onunla.
Ne herşeye uygun nedenlere bulandım.
Ne de bir neden olabilecek herşeye kapıldım.
Zihnimdeki, düşüncelerin oluşturduğu o ağır perdenin ardından bakmadım bugün hayata.
İsimsiz, tanımsız, kategorisizdi herşey bugün.
Bir çocuk gibi, hayata sadece duyularımı kullanarak yaklaştım.
Bugün;
Herşeyi ilk defa gördüm,
Herşeyi ilk defa duydum,
Herşeye ilk defa dokundum.
Herşeyi ilk defa kokladım.
Hayatı hiçbir şey düşünmeden, sadece hissederek yaşadım.
Meğer herşey, hiçliğin içinde gizliymiş bugün anladım.
8 Ocak 2010
Haşim Arıkan
4 yorum:
İlginç bir paylaşım. teşekkürler.
Çok güzel bir yazı olmuş ben de sıksık hayata böyle bakmaya çalışıyorum bazen oluyor bazen olmuyor ama olduğunda tertemiz hissediyorum kendimi:))
Çok beğendim yazınızı, yüzümde bir tebessüm oluştu,özlemişim belli ki öyle günlerimi.
Çok teşekkürler:) Hoş geldiniz...
Yorum Gönder