Her şey kendimizi nasıl uyuyup, ne zaman, nasıl uyandırdığımıza bağlı.

Acaba bir insan olarak hatayı en çok nerelerde yapıyorum?

Kendimle iletişim kurmaktan neden hep kaçıyorum?
Kendimle ilgili soruları neden ilk kendime soramıyorum?

Ben kendime neden güvenmiyorum?

Kendime, kendini bana kanıtlaması için neden bir şans veremiyorum?

Sürekli reddediyorum kendimi, yargılıyorum, başkalarıyla karşılaştırıyorum.

Başkalarını daha fazla önemsiyor, onların düşüncelerine kendimden daha fazla değer veriyorum! 

Bağımlıyım hep birilerine!

Peki onları benden farklı yapan şey ne?

Hepimiz bir insan olarak üzerimize giydiğimiz bu bedenlerle, adına dünya dediğimiz büyük sahnede, kendi rolümüzü oynamaya, sahip olduğumuz potansiyeli ortaya koymaya çalışmıyor muyuz? 

Hepimiz aynı mücadeleyi vermiyor muyuz? 

Farklı çatıların altında, farklı kimliklerle, farklı hayatlar yaşasak da, 

Farklı ifadeler, tarzlar kullansak da, 

Hepimiz kendi gerçekliğimizi yaratıp, onu dünyayla paylaşmaya çalışmıyor muyuz?

İtiraf etmeliyim ki;
Ne zaman, daha gerçek, kendim gibi olmak için kendimi, yaşamımı böyle sorgulamaya başlasam gerçek olma düşüncemi bir kez daha çarpıtıyorum. 

Böyle zamanlarda, bu sefer de kendimce başka bir rolü, “gerçek ben” rolünü oynamaya başlıyorum.

Öte yandan  görüyorum ki aslında ben hata yaptığım zamanlarda, zihnimi hayatıma karıştırmadığım zamanlarda daha çok ben oluyorum, ben hata yaptıkça daha çok büyüyorum, daha çok şey öğreniyorum.

Ve artık anladım ki “gerçek ben” olmak, aslında bir çabalama gerekmeksizin, insanın otantik benliğime saygı göstererek kendini özgürce hayatın akışına bırakma hali.

Yani ben, ben haline dönüşmek zorunda değilim, 

Ben sadece ben olduğumu zannettiğim şeylere tutunma çabamdan, ben olduğunu düşündüğüm şey olmaya çabalamaktan vazgeçmeliyim, 

Çünkü ben zaten benim.

Ben, bende ben olmayan her şeyi terk ettiğim de bana kalacak olan tek gerçeğim.

Haşim Arıkan

Fotoğraf : Unsplash / Riccardo Farinazzo