Bir rastlantı eseri, yanlışlıkla gelmedim ki ben bu dünyaya!

Veda ediyorum!
Bende ben olmayanlara…
En sonunda bana kalacak olanlarla, gerçek ben olacağımı artık biliyorum…

Kaldırıyorum!
Ben ve ben arasındaki tüm mesafeleri…
Kendimden kaçarak, uzaklaşarak, kendime karşı evde yok’u oynayarak kendimi artık yormuyorum…
 
Bırakıyorum geçmişi geride!
Onu nerelere saklayacağım, ne kadarını hatırlayıp, nerelerini unutacağımın hesabıyla artık uğraşmıyorum… 
Bana verebildiği kadarını alıp, bana veremediklerinden feragat ediyorum…
 
Kabulleniyorum!
Gölgede bıraktığım tarafımı, ihmal edilmiş, aç kalmış duygularımı…
Onları bastırarak, sanki yoklarmış gibi davranarak sakin, huzurlu, mutlu ve tam bir bütün olamayacağımı artık biliyorum…
 
Bir rastlantı eseri, yanlışlıkla gelmedim ki ben bu dünyaya!

Kimse beni ben olduğum için terk etmesin, reddetmesin diye duygusal hesaplar yapmak,
Hayatımı insanların benden beklentilerini yansıtan aynalar toplamı gibi yaşamak istemiyorum…
 
Sahip çıkıyorum!
Kendi insani, kusurlu koşullarımla hayatta var olma ve kendi hayatımı yaşama hakkıma…

Ve ben artık, kendim olabilmek için değişiyorum.

İçimde uyanmakta olanlar, harekete geçenler, hoşuma gidiyor.
 
Yürüyorum!
Sadeleşen, hafifleyen, özgürleşen bir ben’le.
Geride bıraktıklarım beni tanıdıklarını zannediyor, 

Yaklaştıklarım ise benim gerçek tadımı henüz bilmiyor…
 
Haşim Arıkan

Fotoğraf: Unsplash / Roman Melnychuk