Beni ben olduğum için mi sevdin, beni ben olduğum için mi terk edeceksin?

 

Azalmaya başlıyor bazen insanın içinde bir şeyler. Bizi bir araya getiren şeyler bizi birbirimizden ayırmaya başlıyor! 

Ayrı ayrı yaşanmakta olan aynı macera, 
Ayrı ayrı yaşanan iki maceraya dönüşüyor.

Fiziksel olarak birlikte olsa da, 
İnsan kendi içinde, kendine ait gizli, özgür bir dünya yaratıp orada yaşamaya başlıyor. 

Geçmiş hiç bir zaman kendini tekrar ederek iyileşemiyor. 

Hiç bir ilişki, biz kendimizi ortaya koyabilme yürekliliğini göstermeden ve gereğinde bazı şeyler için mücadele etmeden kendi kendine toparlanmıyor.

Belki de, cesaretimiz olsa hayır diyeceğimiz bir tercihe, evet dememeyi öğrenmemiz gerekiyor.

Bir ilişkide her zaman birlikte iyileşemeyeceğimizi kabul etmek…

Bazen kazanmak için kaybetmek...

Kavuşmak için belki de ayrılmak gerekiyor…

Bazen kaybetmek dönüştürüyor insanı…
Birbirinden uzaklaştığında, iki taraf da kendini yeniden kazanıyor…
Kendini yeniden yaşamaya başlıyor…

Hayat her zaman seçenekleri insanın karşısına koyup, ondan, kendi seçimini yapmasını bekliyor.

Ve insan, yapacağı seçimlerle;
Ya kendini mutlu edebilme cesaretini gösteriyor.
Ya da mutsuzluğuna, geçmişine, kendi elleriyle kilitliyor kendini.
Ya mutluluğunu bir yaşantıya dönüştürerek etrafına yayıyor.
Ya da bir mutluluk oyunu oynuyor etrafına kendince.

Kendini mutlu etmeyi bilmeyen, kendi mutluluğuna değer vermeyen bir insan, ne yaparsa yapsın bir başkasını da mutlu edemiyor!

İnsan bir şeyi kendine veremiyorsa, elinde diğer insanlara da gerçek anlamda verecek bir şeyi olmuyor!

Haşim Arıkan

Fotoğraf:  Unsplash / Natalia Sobolivska