Yaşam birbirimize karşı oynadığımız bir oyun mu?

Kimin hikayesi birlikte rol aldığımız bu hikaye?
 
Kim kimin hikayesinin misafiri?
 
Düşünüyorum!
Az önce bana sorduğun o soru!
Hangimiz için soruldu?
 
Verdiğim o yanıt kim için verildi?
Sorduğun o soruyla benim ilişkim neydi?

Hissedilmiş olan neyse yaşanmış olan odur!

 

Acaba kendimize karşı ne kadar dürüstüz? 

Kaçımız zayıf, güçsüz olduğumuz yönlerimizi cesurca kabullenip, onları sahiplenebiliyoruz?
Kaçımız yaralarımızın, hassas noktalarımızın, ilişkilerimiz aracılığıyla farkına varıp, onları iyileştirmeye çalışıyoruz? 
 
Oysa o yaralarımız, hassas noktalarımız değil mi, bizi diğer insanlara karşı duyusal ve tepkisel yapan? 
İnsanların davranışlarını, yaşananları bize kişisel algılatan…
 
Esas hikaye konuştuklarımızda değil, sakla(n)dıklarımızda gizli!

Onunla aynı hatayı paylaştığını fark etmiyor musun?

O, sürekli sorumluluklarından kaçıyor!
Sen ise, bütün sorumlulukları hiç düşünmeden üzerine alıyorsun…

O, hiç bir zorluğa tahammül etmek istemiyor!
Sen ise, her şeye tahammül etmeye hep hazırsın…

O, duygularına ne pahasına olursa olsun pay tanıyor!
Sen ise, duygularını her yaşadığın sorunda feda etmekten kaçınmıyorsun…

O, bencil olduğu için düşünmüyor!
Sen ise, kötü olduğuna inandığın düşünceleri sürekli kafandan kovuyorsun...

Onunla aynı hatayı paylaştığını hiç fark etmiyor musun?

Aynı hatayı senin daha soylu bir şekilde işlemen neyi değiştirir ki?

Okuduğun o kitapların, yazıların satır(ara)larında acaba kimi, neyi arıyorsun?

Düşünüyor musun hiç?

Okuduğun o kitapların, yazıların satır(ara)larında acaba kimi, neyi arıyorsun?
Kim baksın, sana ne söylesin istiyorsun o satır aralarından?
Yaşarken kaçırdığın, ıskaladığın şeyleri mi arıyorsun o satırlarda?
İçinde eksik, yarım kalmış cümleler, an’lar mı tamamlansın istiyorsun o satır aralarında durduğunda?
Yoksa hayat seni korkuttuğu için, hayatı sana o satırlar mı öğretsin istiyorsun?

Hangi kitaba, hangi yazıya içinde hangi duyguyu bulmak umuduyla uzanıyor acaba elin?

Yaşadığını kanıtlamak için, var olman tek başına yeterli mi?

 

Farkında mısın?

Varlığınla hayata her gün yeni gerçeklikler armağan ediyorsun!

Düşüncelerin, duyguların, bir eyleme dönüşüp, dünyanın bir gerçeği haline geliyor.
Onlara tanık olan hafızalara sızıyor. 

Hafızaların aynasından hayatlara yansıyor.

Her sözün, her eylemin, yeni düşünce ve davranışlar için bir kaynak.
 
"Memnun musun yaşadıklarından?"

"Hayata yayılan yankılarından?"

Yaşadığım onca şeyi, bir başkasına benzemek için yaşamadım!

Kendinden başka kimseye benzemek istemediğine karar verdiğinde başlıyor her şey!
 
“Ben kimim?” sorusu, kendi cevabını aramaya başlıyor!
Gerçekte kim olduğunun bilincine varmak, kendin hakkında daha fazla aydınlanmak istiyorsun!
 
Senin hakkında hiçbir şey bilmeyen ama senin için neyin en doğru olduğunu çok iyi bil­diğini iddia eden kolektif sistemin, sen hayatın içinden geçerken sana yükledikleri seni tatmin etmiyor!

Nelerden sürekli kaçar insan? Kaçmayı kurtulmak sanarak!

 

Acıdığı yerden mi acıtır hep insan?
Canı çok acımış olanlar mı başkalarının canını acıtır? 
 
Kendine yaşatılanları mı başkasına yaşatır insan?
Karşısındakine yaşattığı o duygular, hep kendi repertuarından mıdır?

Yaşadığını yaşayana daha mı yakın hisseder kendini insan?
Birbirini yaralarından mı tanır? 
Birbirine acılarından mı dokunur? 
Hep o dokunduğu noktadan mı birbirine dolanır, birbiriyle karışır?

Hiç dile getirilmeyen şeyler yok mu sayılır?

 

Çok şey söylemek gelir içinden, ama sen hiç birini dile getiremezsin…
Gitmek gelir içinden, ben gidiyorum diyerek arkanı dönüp de yürüyemezsin…

Çığlıklar atar, çırpınır için, ama sen etrafına sanki her şey yolundaymış gibi gülümsemeyi seçersin…
 
Hissettiklerini sürekli gölgeler,
Duygularını düşüncelerinle sürekli bastırırsın.
Her geçen gün, gerçek duygularını gizlemekte biraz daha ustalaşırsın.

Çok geç alıştım ben yaşamaya!

Hayatın, neyi-neden yaşadığımın anlamını çözmek, kendimi keşfetmek isteyen benken! O büyük anları yaşayan, acılarını çeken, üzülen, mutsuz olan, korkan, endişelenen benken!
Neden hayatı(mı) yorumlayacak birilerine duyduğum bu ihtiyaç?
 
Hayatı(mı) benim yerime yorumlayacak biri gerçekten var olabilir mi ? 
Zihnindeki düşüncelerin, kendi geçmişinin filtresinden süzülebilenlerinden başka, bana ne söyleyebilir ki?

Kimse için hazır bir yol yok! Hepimiz yürüyerek kendimize bir yol yapıyoruz.

Bir gün, dünya ile arasındaki o güçlü ilişkisinin hayatını nasıl etkilediğini fark edip de dönüp kendine bakmaya başladığında, değişmeye başlıyor insanın içinde bir şeyler.

Dünyayı keşfederken, dünyaya varlığını kanıtlamak için büyük bir mücadele verirken o kadar çok uzaklaşıyor ki kendinden, kendini yeniden görmek, fark etmek heyecanlandırıyor onu!

Uyanmaya başlıyor insan!