O haksız olduğunu bildiği için, düşünmek istemiyor.
Sen ise kötü olduğuna inandığın düşünceleri sürekli kafandan kovuyorsun.
O sürekli sorumluluklarından kaçıyor.
Sen ise bütün sorumlulukları hiç düşünmeden üzerine alıyorsun.
O hiç bir zorluğa tahammül etmek istemiyor.
Sen ise her şeye tahammül etmeye hazırsın.
O duygularına ne pahasına olursa olsun pay tanıyor.
Sen ise duygularını her yaşadığın sorunda feda etmekten kaçınmıyorsun.
Aslında onunla aynı hatayı paylaştığını görmüyor musun?
Sen de onun gibi "asıl gerçeği görmeyi red ediyorsun"
Neden kendine, kendini onu sevdiğin kadar sevme izni vermiyorsun?
Yoksa, ne kadarına tahammül edebileceğinin, sınırını mı görmek istiyorsun?