4 Ocak 2009

Kimbilir belki bir gün... Bilmiyorum!

Bir gün bu yazdıklarımı senin yüzüne karşı da itiraf edebilir miyim bilmiyorum!
Kimbilir belki…
Belki...
Bir gün…
Bana bu aralar neler olduğunu pek bilemesem de, sana neler yaptığımı sanırım artık görebiliyorum.
Her zaman senden farklı, senden daha iyi olduğumu düşünerek hareket ettiğimi...
İçimdeki o karşı konulamaz her zaman en son sözü ben söylemeyeliyim, son noktayı hep ben koymalıyım arzusunu… Benimle tartıştığında nedense hemen öfkelenmeye başlıyorum.Senin fikrin olmaya hiç hakkın yokmuş gibi. En iyisini hep ben bilirmişim gibi. Senin için en son kararı hep ben vermeliymişim gibi…
Sana bunun aksini söylesem de her zaman ilk kendimi düşündüğümü de biliyorum. Seni sevmem bile sanırım bundan alacağım kişisel mutluluk için.
İsteklerimin seni nasıl etkilediğini hiç düşünmeden onları senden istemeye inatla devam ediyorum.
Benimle uzlaşmaya çalışmanın seni yorduğunun da farkındayım, ama seni suçlamazsam, suçun bana kalacağından korkuyorum.
Sana sorduğum soruların, senin bana cevaplarının, bana söylemek, anlatmak istediklerinin benim için çok fazla bir önemi yok. Bu yüzden de onları hiç bir zaman gerçekten duymaya çalışmıyorum.
Sen değişmeye çalışsan da, hatta değişmiş olsan da, ben daha once olduğun kişi yüzünden seni suçlamaktan vazgeçemiyorum. Vazgeçmeyi istiyor muyum? Bilmiyorum!
En başta da söylediğim gibi, yazdığım bu satırları bir gün sana verebilir miyim? Onu da bilmiyorum.
Aslında bu satırları kendime bile ilk defa itiraf ediyorum.
Belki de kendim hakkında ki gerçekleri öğreneceğim zaman bu zaman.
Belki de bu benim için bir başlangıç.
Belki bir gün…
Sana da…..
Bilmiyorum!

04 Ocak 2009
Haşim A.

8 yorum:

Adsız dedi ki...

bunu farketmen bir başlangıç ve sen de değişim yolundaki ilk adımını atnışsın bence...

kendine olan bu itirafını muhatap kişi duysun ya da duymasın ama bil ki o da bi gün anlayacak seni...
çünkü ben de şu an birini anladım bana yapılmayan itirafları burada görünce... kısmette bugün anlamak varmış...ama sen de çok geç kalma...

teşekkürler....

sufi dedi ki...

Bu itiraflar kendine bile olsa, ayakta alkışlanır inan.Herşeyin bir ilki var ya! Belki bir gün O'na da yapılır.Dilek.

gerbera_ferezya@hotmail.com dedi ki...

olmasını istedğimiz kişiye aşık olmak yada delice sevmek yada saygı duymak istiyoruz...
oysa olduğu gibi bulabilmek önemli olan bu duyguları...

ELİF dedi ki...

kişisel ilişkileri böyle tek taraflı davranışlar yıkıyor zaten..bir suçumuzu kabul etsek gerisi gelir aslında...

YALNIZLIK OKULU dedi ki...

belki bu satırları kendine bile ilk kez söyledin ya...Sesli düşünmey başladınya...belki duyulur senin...Tabi duymak isterlerse...duymayı bilirlerse...

metanoia forever dedi ki...

ne kadar gerçek itiraflar...birilerininde bana hep bunları yaptığını düşündüm. sonra acaba bunlar bana yapılıyor sanırken ben aynısını yapıyor olmayayaım dedim. içim ürperdi. hiç kimseye bişey itiraf etmemiz gerekmiyor. mesele kendimizin görebilmesi. karşıdaki sadece bir göstergeç zaten. eh görmekten yana sıkıntı yok geriye değişebilmek kaldı.

efsa dedi ki...

Ne kadar güzel bir başlangıçtır bunları yazıya dökebilmek bile.
Dilerim bir gün bunları söylediğinde, okuttuğunda yada hareketlerinle bu bilinçliği ona aktarabildiğinde bazı şeyler için çok geç kalınmış olmaz.

Ama çok takdir doldu içim sana karşı. İnsanın bunlarla yüzleşebilmesi bir mucize bence.

Adsız dedi ki...

nekadar içten yazılmış bir yazı...insanın kendindeki güzellikleri gördüğü kadar yaptıgı olumsuzluklarıda er yada geç görmesi bunun farkında olması ne güzel.inanın böyle bir durumu birebir yaşıyorum.yani bana yaşatılıyor. yazıyı okudugumda ilk tepkim keşke oda anlasada farkına varabilse aslında "ben" oldugumu... yaptıgı şeylerin beni nekadar yıprattıgını,nasıl savaştıgımı ve daha neler neler....
yarınımızın garantisi yok hatta 1dk sonramızın. Nevarki bunları yaparak beni kırmasan bizi kırmasanız.Kaybettikten sonra keşke söyleyebilseydim demektense herşeyi göze alıp içinizdeki herşeyi söyleyin bizlere inanın kazanacağınız şey çok fazla olacak...